Şimdi anaokullu olduk... Sınıfları doldurduk.. Delirtiriz annemizi... Yaşasın çocuk olmak..

Sonunda kafamı toparlayıp yazma fırsatı buluyorum.

1 Nisan itibari ile Ethem ve Efdal anaokullu oldular. Öncesinde sonrasında yaşanan , yazmak istediğim çok şey var ama n'rden başlamalı bilemiyorum.

Ethem ve Efdal için seçtiğimiz anaokulu işte burası http://www.ilkcizgi.com/

Anaokulu seçme işi tahminimden çok çok daha zorlu geçti benim için. Armudun sapı üzümün çöpü derken ilkçizgi imdadımıza yetişti. Öğretmenlerinin de tavsiyesi ile benimkiler 1 Nisan dan 1 hafta öncesinden ara ara okula gitmeye başladılar. Beraber okula gittik, anane,dede ve ben onları beklerken bizimkiler okula alışmaya çalıştılar. Benim işim olduğu için ben çok kısa aralıklarla bekleyebildim ama anane ve dedeleri onları beklediler dönüşte de alıp getirdiler.

Aynı tahmin ettiğim gibi Ethem daha çok problem çıkardı. Hatta şöyleki; ilk gün hep beraber okula gittik Ethem ve Efdal çocukların bölümüne geçerken biz girişte kaldık. Hazır gitmişken evrakları tamamlıyalım diye ben kayıt formlarını doldururken orada şöyle bir soru ile karşılaştım

"çocuğunuzun özel bir durumu var mı?" "Hımmm var mı? var elbet her çocuk kendine özel bir sürü şey yapıyor!!! ama Ethem bunlara ek olarak fırsat buldukça çaktırmadan mekanı terk ediyor!! yazsam mı evet yazmalıyım" diye düşünürken ve bunları satırlara dökerken içerden bir hatta bir kaç öğretmenden gelen ses "Ethem.... Ethem... n'rdesin???" tahminlerim gene beni yanıltmadı ve Ethem kaşla göz arası gene kaçmış... Allah'ım n'yapıcaz n'edicez diye düşünürken ben ; imdadıma okulun kurucusu ve psikolog olan Tülay hanım yetişti. "Ethem'i bir süre serbest bırakıcaz istediği kadar okulu dolaşıcak heryeri gezdikten öğrendikten sonra merak etmeyin kaçmayacak uyum sağlıyacaktır." İnşallah Allah'ım diye ben dualar ederken bu sefer de küçük bey artık inadından mı yoksa yeterince kendi kendini doyurmayı bilmediğinden mi emin değilim yemek yemede sorun çıkarmaya başladı. N'sabah n'öğlen yemek yemiyormuş sadece ikindi yemeklerinde muhtemelen ıvır zıvırı çok sevdiği için atıştırıyormuş... Tabiii durum böyle olunca da okul dönüşü daha üstlerini çıkarmadan mutfağa koşuyorlar.. ben bir telaş içindeyim biliyorum ki kendi kendine yemek yemeyi öğrenmesi için onu rahat bırakmam lazım ama ben çocuğum zaten okulda aç kalmış psikolojisi ile gene başlıyorum ağızlarına tıkıştırmaya...

1 Nisandan beri 4 gün okul günü olarak geçti... bunlardan son 2 gündür sabahları okula Mert ve ben bırakıyoruz akşamları servisle dünüyorlar.. Efdal 4 gündür gayet uyumlu bir şekilde okulu terketmemize izin verirken Ethem ortalığı yırtıyor. Ağlıyor, montunu çıkarmak, ayakkabısını değiştirmek istemiyor, bağırıyor vs.... Oradaki öğretmenleri onu kandırırken biz kaçıyoruz. Kaçıyoruz demişken geçen gün annemlerin söylemesiyle farkettim ki okulun kapısına bir de zincirden kilit asmışlar:))) Sebebi de Ethem:))) koskoca okulun kapısı Ethem yüzünden zincirlenmiş çok güldüm:))

Gelelim Efdal'e... Günlerdir uyum içinde okuluna giden kız, dün akşam tam uyku saatinde "ben yarın okula gitmeyeceğim" dedi. Önce Mert'le çocuğumun uyku sersemliğine verdik ama bu sabah anladık ki hiçde sersemlikten falan yapmıyormuş. Sabah kalkmasıyla ağlamaya başlaması bir oldu. "ben okula gitmiycem, ben evde durucam, beni ananeme dedeme götür, ananemi çağır " ağlıyor bu sefer ondan extra güç alan oğlum da başladı ağlamaya evde bir kıyametdir kopuyor. Mert'le n'yapıcağımızı şaşırdık... sinirlerimiz bozuldu , gerildik 40 türlü numarayla giydirip arabaya bindirdik.. (bu arada o ağlama sırasında süt isteyen oğluma süt içirip biraz kırgınlığı da var diye ilaç vermiştim) Okula gittik öğretmenlerinden izin alıp beraber havuza indik "bakın bugün havuz dersiniz var vs" yapılan kandırmacalarla gene okuldan kaçtık ama yeterince başarılı olamadık ki okuldan gelen Ethem'in öksürmeye başlayıp kusması arkasından ağlama krizine girmesi onu gören Efdal'in da ağlamaya başlaması ve öhürmeleri ile okula geri çağrıldık. Bu sefer ben yalnız olarak gittim , baktım olmayacak biraz da hasta diye alıp Ethem'i ananesine bıraktım.

Sonuç mu?

Efdal okulda

Ethem ananede

Anne işte...

Yarın n'olacak?? nasıl geçicek??? büyük merak içindeyim... Hatta sadece merak değil tedirginlik içindeyim...

Anladım ki benim gözümde bazen çok büyük bazen çok küçük olan çocuklarım aslında daha çok küçükler...

Anladım ki okula hemen alışmış gibi görünen bir çocuk da aslında alışmamış olabilirmiş...

Anladım ki bu anaokulu maceralarımız hergeçen gün şekil değitirerek devam edecek..

Anladım ki anne olmak için sabır taşı olmak lazım...

Anladım ki çocuğu bir kere doğurdun mu yandın , heryaşı ayrı zor...

Anladım ki bana rahat yok...

Anladım ki bu yazının suyu çıkmak üzere...