Her çalışan anne mi böyle yoksa ben mi böyleyim??

Tamam kabul ediyorum dengesiz hatta çok dengesiz bir ruh halindeyim. N'den mi daha 2 gün önce kızım da çalışmama alıştı şuymuş buymuş diye caka satarken bugün "ama ben çalışmak istemiyorum ki" diyorum kendime.. Hatta sadece kendime de değil ablama da söyliyeyim dedim resmen gülme krizine girdi telefonda. N'den güldüğünü o da anlıyamamış ama çok komik gelmiş ona.. Haydaaaa n'den benim çalışmak istememem bu kadar komik oluyor anlıyamadım.
Acaip acaip şeyler düşünmeye başladım. Sağıma bakıyorum hasta insan , soluma bakıyorum hastalıktan bir yakınını kaybetmiş insan e düşünüyorum etrafımdaki çoğu insan mutsuz... benim daha kaç sene yaşıyacağım hadi onu da geçtim bu şekilde sağlıklı yaşıyacağım belli mi??? Hazır sağlıklı sıhhatli iken bu zamanlarımı çocuklarımla birlikte evde geçirsem bu daha akıllıca değil mi?? n'den bu kadar hasret çekiyorum onlara??
İşlerim hergeçen gün daha da yoğunlaşıyor işten korktuğumdan değil elbette ama artık bu tempoyla eve gidince de çocuklarımla kafam rahat zaman geçiremiyorum. Bu durum geçici mi onu da bilemiyorum.. Sürekli kafamda soru işaretleri ile yaşadığımı ve kalbimin rahat olmadığını hissediyorum...
Her çalışan anne mi böyle yoksa ben mi böyleyim??