Bu da Bizim 23 Nisan'ımız:))

Dün sabah işe gelmek üzere erkenden kalktım; Efdal de benimle uyandı.. anne kız koklaştık, öpüştük derken ben iş için hazırlanmaya başladım... Efdal her zaman ki gibi "iş yok, iş yok" diye bağırıyor neyse ananesi onu oyalarken evden resmen kaçtık..
İşe geldim sağıma baktım soluma baktım bir iki iş yaptım ve "bugün 23 Nisan ayol benim işte n'işim var burda" dedim ve 1 saat sürmeyen iş maceramdan sonra evin yolunu tuttum.
Eve gelip zili çaldığım da Ethem ve Efdal "anne&baba" diye bağırmaya başladılar; dedesi de "bu saatte anne&baba gelmez" diye açıklamaya yaparken kapı açılıp da beni karşılarında görünce onlar dünyanın en mutlu insanı ve tabii bundan dolayı ben de dünyanın en mutlu insanı olarak sarıldık sarıldık sarıldık.... Balkondan babamıza öpücük verip , el salladık ve 23 Nisan kutlamamıza başladık:)))
Önce dünyanın en güzel bayrağı olan bayrağımızı aldık beraber balkona astık... sonra baktım hava soğuk bayrağı da orada bırakmak istemiyorlar çözdük ordan içeride salondaki penceremize astık... Ethem de Efdal de bayrağımızı görür görmez "Atatürk , Atatürk" demeye başlıyorlar. Onlar için Atatürk ve Türk bayrağı birbirini çağrıştıran şeyler... Her ikisi de Atatürk'ü çok seviyor:)) resimlerini yada heykelini görür görmez heyecanlanıyorlar:))
Sonra televizyondaki kutlamaları açtık.. Ethem çok ilgilenmese de Efdal çocukların danslarına kendisi de eşlik etti. Pür dikkat izleyip hareketleri tekrarlamaya çalıştı. 23 Nisan'ın diğer günlerden farklı olduğunu anladıklarını düşünüyorum. Akşam dışarı çıkıp her tarafta asılı bayraklarımızı görünce de ayrı bir mutlu oldular...
Bazen ya Atatürk olmasaydı diye düşünüp içimi bir korku salıyor... Öyle bir korku ki bazen ya Atatürk olmasaydı korkusu ; ya insanlar Atatürk'ü ve yaptıklarını unuturlarsa korkusuna dönüyor....